Lieve Noa,

Wat balen dat je griep hebt! Wat oneerlijk, net als het vakantie is. Dat zal je ook altijd zien! Zodra je weer fit bent, kom ik je opvrolijken. Merel logeert nu hier en samen hebben we alweer van alles meegemaakt. Ik moet je echt even bijpraten.

Zoals je weet heb ik al drie hele weken een mega crush op P. Gisteren deden we met school een sponsorloop voor het goede doel en toen keek hij naar me. Mijn hart bonkte zo hard dat iedereen het kon hoeren (denk ik). Dankzij een XL kerstwonder zat P. bij mij in de groep. Iedereen klaagde toen we de kaart met de giga wandelroute kregen, maar ik was super blij. Vier uur door de sneeuw schuifelen met P... dat was echt een droom die uitkwam. Er vielen kleine sneeuwvlokjes naar beneden, maar ik had het helemaal niet koud. Het was gewoon  perfect!

IPod

Elke keer als P. naar me lachte, voelde het helemaal warm van binnen. Ik snap nu wat je bedoelt als je zegt dat jouw hart kan dansen. Die van mij kan driedubbele salto's maken, heb ik gisteren ontdekt. Hoe dan ook, het eerste uur durfde ik geen actie te ondernemen. Ik zeg altijd de raarste dingen als ik verliefd ben, dus volgde ik Merels tip op en glimlachte ik alleen maar mysterieus. Dat werkte, want P. lachte terug en kwam naast me lopen.

In het begin was het stiller dan stil. De sneeuw kraakte onder onze voeten en mijn verliefde hersens draaiden op volle toeren. Ik had geen idee waarover we konden kletsen. Alles wat ik bedacht was stom. Maar toen de stilte te lang duurde, MOEST ik wel iets verzinnen. Wat dan ook. Dus zei ik uiteindelijk maar: ''Koud he?!'' Wat natuurlijk ook super stom is als het sneeuwt. Maar hij lachte en pakte mijn hand. ''Ik zal je wel opwarmen,'' zei hij. Toen liet hij me zijn Ipod zien en gaf hij me een oortje. En zo liepen we hand in hand verder, luisterend naar een of andere boze rapper. Echt, het was waanzinnig romantisch. Ik had geen gevoel meer in mijn vingertoppen, maar dat was het helemaal waard.

Oliebollen

Toen we op de helft van onze wandertocht waren, kwamen we bij een grote tent. Leraren deelden warme chocomel en oliebollen ui. Ik verbrandde mijn tong aan de choco en ik kreeg geen hap door mijn keel. Toen vroeg P. of hij mijn oliebol mocht opeten. Schattig he?! Natuurlijk vond ik dat goed. En toen ons groepje weer vertrok om het laatste stuk te lopen, sloeg hij zijn arm om me heen, terwijl iedereen het kon zien. Het was fantastisch! Eindelijk is een jongen die ik leuk vind, ook gek op mij. Dit is echt de beste winter ooit!

Toen de sponsorloop was afgelopen, moest P. er snel vandoor. Hij mompelde iets over een bijbaantje, maar vroeg wel of ik hem zaterdag wilde zien in het winkelcentrum. Natuurlijk zei ik ja en sindsdien kon ik alleen nog maar lachen en stuiteren. De hele weg naar huis zong ik P's rapliedje. Ook nog toen ik thuis kwam. Mijn ouders keken naar me alsof ik nu echt was doorgedraaid, maar dat kon me niks schelen.

Voorbereiden

Gelukkig kwam Merel al snel en daarna aten we frietjes. Normaal gesproken kan ik er wel honderd op, maar door de vlinders had ik geen honger. Na het eten sleurde ik Merel mee naar mijn kamer. Pas toen de deur veilig dicht was, konden we alles uitgebreid bespreken. Samen maakten we een lijst van onderwerpen waar P. en ik het misschien over kunnen hebben. Voor als de batterij van zijn IPod op raakt, of zo. Daarna heb ik ALLE kleren in mijn kast gepast, mijn nagels gelakt en een anti puistjes masker opgedaan. Je moet tenslotte op alles zijn voorbereid. Natuurlijk hebben we tot diep in de nacht gekletst, tot Merel in slaap viel en ik mega gelukkig naar het plafond staarde. Blijkbaar had ik toch even geslapen, want ik werd wakker van een WhatApp berichtje. Van P! Dit schreef hij: Ben tot 15.00 uur aan het werk in het Plaza. Kom je even langs? X P

Merel werd wakker van mijn gegil en daarna konden we niet meer slapen. Tijdens het ontbijt gaven we elkaar geheime tekens. Mijn vader snapte er helemaal niks van. Toen Merel twee stukken kerstbrood op had (en ik met heel veel moeite vier happen) raceten we naar de badkamer. We namen uitgebreid de tijd voor mijn haar en make-up en daarna fietsten we samen naar het Plaza. Eenmaal in het winkelcentrum was ik hartstikke zenuwachtig. 

''In welke winkel werkt P eigenlijk?'' vroeg Merel. Dat wist ik zelf ook niet. We hadden gewoon in het winkelcentrum afgesproken. Maar waar? Geen idee! Merel en ik besloten rondjes te lopen. Zo kwamen we P. vanzelf tegen, dachten we. Het winkelcentrum is echt veel groter dan ik dacht. We zagen een heleboel jongens, maar P. zag ik nergens.

Zoektocht

We liepen en liepen. Gingen de roltrap op en weer af. Mijn voeten deden pijn in mijn hoge hakken. Toen we aan ons dertigste rondje begonnen, kreeg ik het opeens erg warm. En daarna zag ik ontelbaar veel sterretjes. Ik hoorde Merel schreeuwen op de achtergrond en toen werd alles zwart. Blijkbaar was ik flauwgevallen, voor de allereerste keer in mijn leven.

Zodra ik wakker werd, zag ik Merel, met zwarte mascarastrepen op haar wangen, een mevrouw met een EHBO jas en de Kerstman. Ik snapte er helemaal niks van! Merel omhelsde me, de EHBO dame zei dat ik voortaan meer moet eten en de Kerstman... gaf me een kus! Eerst schrok ik me dood. Wat een viezerik! En waarom hield Merel hem niet tegen?! Pas toen hij zijn baard losmaakte, zag ik dat het P. was. Met zijn rood-witte pak had ik hem niet herkend. Hij was inmiddels klaar met werken en trakteerde on allebei op een groot stuk taart. Enne, maandag hebben we weer een date! Zonder Kerstmannenpak dit keer.

Veel liefs, Eva

Ps: Kom je snel weer logeren? Dan houden we een sneeuwballengevecht!